Troost

Anna belde en ze klonk gehaast. Ze wilde me weer zien. Ik schrok, nee toch. Ik had me voorgenomen, om als ze contact zocht, er een punt achter te zetten en aarzelde met een antwoord. Waarschijnlijk had ze me door, snel noemde ze een dag, een tijdstip en een plaats, gevolgd door, “doei, ik moet ophangen,” en weg was ze. Met het “piep, piep,” geluid in mijn oren noemde ik mezelf een slappe zak. Alhoewel, de afspraak gaf me wel de gelegenheid om haar netjes uit te leggen dat ik niet verder wil.

Vreemdgaan, ooit had ik het wel overwogen, maar dat was lang geleden. Met mijn huwelijk in rustig vaarwater was dat idee al lang weggezakt. Mia is een geweldige levensgezel en steunt me in alles. Ook over ons seksleven heb ik niets te klagen. En toch gebeurde het, ik ging voor de bijl. Dat het me overkwam is geen excuus, i heb me als een stomme zak gedragen. Ook de verhuizing van ma en wat er uit voortkwam is geen excuus.

De gezondheid van mijn moeder werd minder. Ze had lang op de wachtlijst gestaan voor een plaatsje in een verzorgingstehuis. Uiteindelijk en niets te vroeg, kwam er een plek vrij. Samen met wat schaarse meubelen en haar meest dierbare aandenkens hadden mijn vrouw Mia en ik haar verhuist. Van haar oude woning had ik de huur opgezegd en al na een paar dagen werd ik gebeld door ene Anna. Ze vertelde dat ze mijn nummer van de woningbouwcorporatie had. Haar ouders kwamen in aanmerking voor de woning en ze vroeg of ze de woning alvast mochten bezichtigen. Mia en ik waren aan het opruimen en de kans voor overleg over eventuele overname van stoffering, kwam goed uit. Ze kwamen met zijn vieren. Twee oudjes en hun dochters. In gedachte doopte ik de dochters, Glorie en Vergane glorie. Het moesten ooit mooie meiden geweest zijn. Te klein en te veel ronding voor een model, maar verder hadden ze het aura van “ooit mooiste meisje van de klas”.

De jongste van de twee “Glorie”, deed er duidelijk alles aan om dat beeld in stand te houden. Kastanjebruin uit een potje, zonnebank teint, strak gepenseelde wenkbrauwen, kersenrode lippen en alle vlekjes weggewerkt. Haar kleding kwam niet van Zeeman of Wibra. De oudste, Anna, was meer Vergane glorie. Ze leek de strijd opgegeven te hebben. Grijzend haar, barcode op haar lippen en lijntjes rond haar ogen. Haar kleding leek meer uitgezocht op gemak dan op effect. Ze was ook de aardigste van de twee.

Ze keken rond en met Anna overlegde ik, over wat in de woning kon achterblijven. Ze gingen er over nadenken. Na een bedankje waren ze weg.

“Gevaarlijk typje”, zei Mia, toen de deur achter ze gesloten was.

“He?”, zei ik, met mijn gedachten weer bij het uitzoeken van al de spullen van ma.

“Die opgedirkte,” reageerde Mia.

Dat maakte dat ik de dames die avond nieuwsgierig googelde. Ze bleken beiden bijzonder actief op “sociale media” en deelden veel met de buitenwereld. Wat ik al vermoedde bleek waar, Glorie en Vergane glorie waren “stoten” in hun jonge jaren.

Een paar dagen later kreeg ik een appje van Anna Vergane glorie. Haar ouders namen de woning en zij en haar zus wilden een afspraak maken om verder te praten over de stoffering. Ze kwamen langs en we werden het eens. De dames vertelden over de dingen die ze nog moesten opmeten en uitzoeken. Dat maakte dat ik ze impulsief alvast een sleutel van het huis gaf. Met de afspraak dat ze de sleutel de dag voor de oplevering in huis zouden achterlaten.

Toen ze weg waren kreeg ik van Mia op mijn kop. Ik was te goed van vertrouwen.

“Hoe kan je dat nu doen, het hele huis staat nog vol!”

Ondertussen gingen we door met ontruimen en opruimen. Mijn moeder had jarenlang verzameld. Haar huis was volgepropt met meubilair en alle kasten stonden vol met dozen, bussen en potten en die waren allemaal gevuld. Ik sorteerde en maakte lijstjes met wat waarheen kon. Meubels om te verdelen onder de familie, meubels naar de kringloop en meubels naar het grof vuil.

Op een namiddag zat ik met de pest in mijn hart in moeders oude woning. Het ging niet goed met ma, ze was ongelukkig in haar nieuwe omgeving. Ze was verdrietig en boos en ze wilde weg. Onze rollen waren omgedraaid, ik was de ouder met het opstandige kind geworden.

Op een nog af te voeren tweezits bankje zat ik met een stapel fotoalbums. Het bladeren door de albums maakte me droevig. Albums vertellen een verhaal over een familiegeschiedenis en al bladerend herleefde ik delen van onze geschiedenis. Het trieste verhaal van mijn zus Leonie. Grappig, levendig, snuiten trekkend en capriolen uithalend van baby tot het plotselinge einde. Veel foto’s van en met haar en dan … niets meer.

Al bladerend zag ik ook de lege plekken van verwijderde foto’s. Die lege plekken vertelden een ander verhaal. Het verhaal van mijn moeders verbittering. Hoe ze ons als kind regelmatig deelgenoot maakt van iets, wat we op die leeftijd niet konden begrijpen en waar we later niets mee konden. Ach ma, dacht ik, wat heb je het jezelf moeilijk gemaakt. Verdrietig door de herinnering aan mijn zus en de verbittering van mijn moeder, wilde ik de albums in een verhuisdoos stoppen. Ik nam me voor om de albums een plaatsje op zolder te geven en mijn kinderen niet te besmetten met de geschiedenis. Op dat moment hoorde ik de voordeur. Voetstappen door de gang en de kamerdeur ging open, het bleek Anna.

“Oh pardon, ik wist niet … Ik wilde wat maten nemen en…”

“Geeft niet,” zei ik, opstaand, “ga rustig je gang.”

Ik zag haar naar de albums kijken, ze aarzelde en zei, “ik heb je zus gekend. Ik wist niet dat ze overleden was. Maar toen we hier pas met mijn ouders waren hadden we het over jouw familienaam en…”

Ze zweeg en keek naar de traan die over mijn wang gleed. Zak, dacht ik, hou je in.

Vermoeidheid, de zorg over mijn moeder, de herinneringen en verdomme nog aan toe, bijna stond ik te janken. Het was vechten, maar het lukte. Ik ging zitten en concentreerde me op een fotolijst met ma’s kleinkinderen. Dat werkte.

“Het spijt me,” zei ze. Ik wist niet dat…”

Ik onderbrak haar en loog dat het een al lang geheelde wond was. Dat echter de verhuizing en wat het te weeg bracht even roet in het eten gooide. Nieuwsgierig vroeg ik haar, hoe ze Leonie gekend had. Ze vatte het op als een uitnodiging om, voordat ze haar verhaal begon, naast me te komen zitten. Over de korfbalvereniging en hoe geweldig mijn zus was. Had ze nu maar haar mond gehouden dan was er verder niets gebeurd. Echter, doordat ze vertelde, dat ze van haar ouders gehoord had dat Leonie zwanger was toen het gebeurde, brak mijn weerstand. Weer rolde er een godvergeten traan uit een oog.

Ze veegde de traan weg en zei, “ik vond het zo erg toen ik het hoorde. Ik… eh, … ik had er niet over moeten beginnen. Het spijt me.” Ze legde een arm op mijn schouder.

Het was als troost bedoeld en daar ging het mis. Ik weet niet wie er begon, maar even later zaten we ongemakkelijk naar elkaar toegedraaid te kussen. Eerst een kus op de lippen, maar onze monden openden zich en onze tongen vonden elkaar. Ik herinner me dat ik, zonder er bij na te denken, een hand op haar boezem legde. Op haar welgevulde bh met grote borsten, veel groter dan die van mijn Mia. Het voelde vreemd, niet vertrouwd en daar had ik kunnen stoppen. Was het nieuwsgierigheid, dat me dreef en ik doorging om die vreemde grote borsten vast te pakken? Wat het ook was, het stopmoment was over toen ze een hand in mijn kruis legde en in mijn wakkere verrader kneep. Ik trok haar van de bank en zij liet zich omhoog trekken. We kleedden elkaar uit. Dat begon als een gezamenlijke onderneming, echter haar aandeel stagneerde op het moment dat ze mijn pik uit mijn onderbroek had. Vanaf dat moment klampte ze hem vast alsof het een reddingsboei was, of een schat die ze niet meer wilde afstaan.

Op de foto’s van weleer op Facebook toonde ze een paar fier naar voren priemende borsten. Bevrijd uit de bh bleken het hangers geworden. Haar buik vertoonde de sporen van zwangerschappen. De scheermode was aan haar voorbij gegaan en het grijzen van haar hoofdhaar had de donkere krullenbol op haar schaamstreek nog niet bereikt. Door afwisselend mijn pik links en rechts vast te houden werkte ze mee aan de ontkleding.

Het was een stomme gedachte en niet eens echt toepasselijk maar het refrein van “Glory days” van Springsteen speelde door mijn hoofd.

“Glory das well they’ll pass you by

Glory days in the wink of a young girl’s eye

Glory days, glory days.”

Gelukkig namen ze de vitrages over. Die hingen er nog bij de onthulling van onze oudere lijven. Geen geschokte overburen of een telefoontje naar de politie.

We voosden, althans we kusten verder, zij hield vast en ik verkende haar kut. Het voelde vreemd, vrijen met een vrouw, kleiner en anders dan Mia. Dieper bukken, de veel grotere borsten en een dikkere kont.

Het was geen penetreren. Het woord penetreren suggereert weerstand en die was er niet. Het was of mijn vingers naar binnen getrokken werden, opgeslokt. Ze werden haar vochtige warmte ingezogen. Ze kronkelde op mijn diep in haar schede gestoken vingers, terwijl ze mijn pik kneedde zoals bakkers dat met deeg doen. Nog voor ik haar knopje kon zoeken en verwennen nam ze het initiatief. Ze maakte zich los en ging voorover gebogen met haar armen op het bankje leunen.

“Kom,” zei ze. En dat was overbodig. Het aanbod om het zo te doen, heb ik nooit kunnen weerstaan.

Omdat Anna zo veel kleiner was, moest ik diep door de knieën. Mijn pik volgde de door mijn vingers gebaande weg, weerstand loos verdween hij naar binnen. Terwijl ik in haar gleed, zuchtte ze diep. Ik stootte, mijn kloten slingerden en het voelde goed. Mijn pik genoot en ik genoot mee. Ik had zo door kunnen gaan, ware het niet dat mijn knie protesteerde. Die verrekte oude blessure, zo doorgaan zou me weken pijn kosten. Ik trok terug en legde het haar uit. Giechelend ging ze op mijn voorstel in. Met onder iedere voeten een dik fotoalbum konden we verder. Waren ze toch nog ergens goed voor.

Met mijn armen om haar heen en haar bungelende borsten in mijn handen neukten we.

Ze was niet van de aansporingen, meer van het overlaten en genieten. De enige geluiden die we maakten waren het geklets tegen haar billen en een soppend geluid bij het stoten. In een rustig ritme heen en weer. Daar kwamen haar zuchten en zachte kreunen bij. Naarmate ze dichter bij een hoogtepunt kwam, was het voor mij moeilijker vol te houden. Ik stond op springen. Er restte me niets anders dan terugtrekken en mijn pik vervangen door mijn vingers. Ze protesteerde niet, toen ik haar vingerend over het randje bracht. Ze gilde zachtjes en werd helemaal slap. Ik moest haar stevig vast houden om te voorkomen dat ze viel.

“Nu jij,” bood ze aan, toen ze bijgekomen was.

Daarvoor nam ik haar mee naar de slaapkamer. Het afgehaalde bed met de kale matras stond nog te wachten op het ophalen door de koper op Marktplaats. Anna ging liggen, haar borsten zakten in en ze spreidde haar benen. Ik keek naar haar glinsterende schaamhaar en haar wenkende kut. Terug in haar schoot neukten we naar een gezamenlijke ontlading. Toen ik kwam sloeg ze haar armen om me heen en ze trok ze strak tegen zich aan.

‘In stilte kwamen we bij’.

Het aankleden gebeurde zonder gene en ook in stilte. Daarna wilde ze weg. Voor ze weg ging kuste ze me en tot mijn verbazing bedankte ze me met de woorden:

“Dank je wel. Je bent een schat, het was lekker.”

Van opruimen kwam die avond niets meer. Vreemd genoeg voelde ik toen geen spijt. Wat ik wel voelde was medelijden met Mia, mijn vrouw. Medelijden dat ik mijn trouwe gezellin en maatje bedonderd had. Ik nam me voor dat ze nooit te weten mocht komen dat ik haar vertrouwen beschaamd had.

In de dagen die volgden probeerde ik het gebeuren te vergeten. Dat lukte niet. Al helemaal niet toen ik een paar dagen later ‘s avonds naar de woning ging omdat de kopers het bed kwamen ophalen. Een vlek ontsierde de bovenkant van de matras. Er was geen tijd om schoon te maken. Snel haalde ik het bed uit elkaar. De matras zette ik omgekeerd tegen de muur en het grote licht op de slaapkamer deed ik uit.

Ik dacht na over Anna. Ze droeg geen trouwring, maar op Facebook had ik gezien dat dat er wel een levensgezel was. Veel plaatjes van gelukkige momenten samen. Ook vals dacht ik, tot het besef kwam waar ik mee bezig was.

Lafhartig besloot ik om geen initiatief te nemen en af te wachten. Stiekem hoopte ik op een vervolg en dat was krom. Waarom eigenlijk, vroeg ik me af. Thuis kwam ik niets te kort en Mia’s lichaam was strakker. IJdelheid, besloot ik, ijdelheid omdat een vreemde vrouw seks met me wilde. Ondanks die conclusie ging ik voor de bijl toen ze belde. Ze wilde me zien en waar konden we anders afspreken dan in moeders woning. Ieder met zijn eigen smoes om daar langs te gaan.

De meubels waren allemaal al weg. De vloerbedekking had ik er uit-gesloopt en naar de afvalinzameling gebracht. Anna had opnieuw goed gebruik gemaakt van de sleutel, ze was er al toen ik kwam. De gordijnen en vitrages die haar ouders overgenomen hadden, had ze afgehaald om te wassen. Bij mijn binnenkomst legde ze net de laatste gordijnen in een doos.

Lekker handig, dacht ik teleurgesteld, hoe kunnen we nu neuken? Ik moet wel erg teleurgesteld gekeken hebben, want ze begon te lachen. Ze nam me mee naar de badkamer. Onbespied konden we daar kussen. Ze klapte het douchezitje omlaag en begon mijn broek los te knopen. Ik reageerde niet attent, mijn gedachten waren bij het zitje. Een jaar of vijf terug had ik het opgehangen. Bestemd voor mijn moeder, een klein licht vrouwtje. Had ik keilbouten of pluggen gebruikt in de muren van kalkzandsteen?

Mijn broek hing op mijn enkels. Ik deed hem uit en hielp haar om haar broek uit te trekken. Geknield hielp ik haar uit haar slipje. Op ooghoogte met haar geitenpruikje reageerde mijn piemel, hij groeide. Gelukkig, dacht ik, ik zou me geschaamd hebben om een slap plassertje te voorschijn te halen.

Ik bleek het goed gedaan te hebben met het douchezitje. Het hield mij en hield ook met Anna op schoot. Met haar gezicht naar me toe kwam ze op schoot zitten. We kusten, ze kwam wat overeind en leidde mijn pik naar binnen. Het zitje kraakte niet en ook niet toen ze heen en weer begon te schuiven. Daarna vergat ik het zitje, een nieuwe afleiding kwam op. Mijn pik vond het wel lekker, maar het schuurde nogal op mijn bovenbenen. Om me beter op Anna te kunnen concentreren deed ik haar truitje omhoog en bevrijdde ik haar borsten uit de bh. Door er een op te tillen kon ik met mijn lippen bij een tepel. Het werd gewaardeerd, Anna knorde tevreden.

Mijn benen schrijnden. Opschieten dacht ik, haar met mijn handen op haar heupen helpend bij het heen en weer schuiven. Zachtjes beet ik in de tepel tussen mijn lippen.

Het werkte, ze begon harder te hijgen en met een gilletje kwam ze. Het gilletje klonk hard in de betegelde ruimte. Feestje voor de buren, waar mijn moeder zich altijd zoveel zorgen over maakte. Opgelucht schoof ik Anna van mijn benen af en ik hielp haar om met haar handen steun te zoeken op het zitje. Mijn beurt om te genieten, van achteren, terug in haar glibberige spleet. Haar tieten in mijn handen en rammen tussen haar billen met putjes. Ze was zo nat, dat ik weinig frictie voelde. Door grote lange halen lukte het om klaar te komen. En Anna? Te oordelen naar het geproduceerde geluid, en hoe ik haar overeind moest houden, had ze er van genoten.

Nadat we ons opgeknapt hadden hielp ik haar, door de doos met gordijnen naar de auto te dragen. Ik voelde blikken vanuit de naburige appartementen in mijn rug. Ik bedwong de neiging om te draaien en te zwaaien. Dat werden vette roddels. Mij deerde het niet, ik kwam er nog maar een keer terug voor de oplevering. Maar die arme Anna! Op weg naar huis was ik chagrijnig. Het was geen super seks en ik had spijt. Kappen, besloot ik.

In de auto op weg naar de ontmoeting met Anna. Ik schaam me voor de smoes die ik moest verzinnen om vanavond weg te gaan. Het is ook niet de meest handige plek, die Anna verzonnen heeft. De Kanaaldijk net buiten het dorp heeft een zekere reputatie.

Ik ben iets te vroeg en wacht buiten de auto. Er passeert een tanker, een joekel van vierduizend ton. In de stuurhut zie ik een vrouw. Ze kijkt mijn kant uit. Ik steek mijn hand op, ze zwaait terug. Als ze hier vaak passeert zal ze zich nu afvragen waar de tweede auto blijft. Nee, Anna komt er al aan, ze stopt voor me en ze wenkt.

Naast haar in de auto blijft de begroetingskus uit. Ze kijkt ernstig en ik zie de bui al hangen. Hoewel bui? Ik verwelkom het als een mild lentebuitje, dat zaadjes doet ontkiemen en het gras doet groeien. Ze wil niet verder vertelt ze. Hoera roep ik in gedachten. Ik doe mijn best om teleurgesteld te kijken bij haar uitleg, dat het fout is wat we deden. Mijn teleurgestelde blik ziende, voegt ze er aan toe dat het wel lekker was.

Vijf minuten later zit ik weer in mijn auto en rij ik over de kanaaldijk op weg naar huis en Mia. Ik haal de tanker in en impulsief laat ik het raam zakken en steek mijn duim op. Het alles is in orde teken.

Tinus Boot

Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. Of direct contact met mail. Dank u. Liefs My